از آسیب های مدیران

امروز به صورت کاملا اتفاقی حضورم در جلسه هماهنگی ماهانه در یکی از سازمان های طرف قراردادم همزمان شد با حضور مدیر ارشد آن سازمان...! پشت سر مدیر وارد اتاق همایش شدم همکاران جلوی پای ایشان بلند شدند و انگار برای من نیز بلند شده بودند و همین طور که راهروی تشکیل شده از همکاران را طی می کردیم با همگی سلامی کوتاه و بدون اینکه نگاهمان در هم گره بخورد داشتیم...

یک لحظه احساس ریاست کردم و از اینکه دیدم همگی به احترام ما! پاشده اند غرور عجیبی وجودم را فرا گرفت. یاد این فیلم های ارباب، رعیتی افتادم...! کمی که از جلسه گذشت به خودم آمدم و دیدم چه نیازی به این کار و بوجود آمدن این فضا است. آیا علی رغم ادعایی که داریم و مدام دم از کارگروهی می زنیم به فلسفه کارگروهی و عدم برتری مدیر و کارمند بجز تقسیم مسئولیت هایشان واقعا اعتقاد داریم...؟ و به نظرم رسید این موضوع حتما یک آسیب جدی برای هر مدیری می تواند باشد. 

راستی چرا در بسیاری از سازمان های ما هنوز به مدیر بعنوان یک ارباب نگریسته می شود؟ آیا نمی توان بجای مدیر یا رییس بگوییم مربی؟! ... لقبی که بسیار هم دوست داشتنی است و صد البته صرفا گفتن نمی توان مربی شد بلکه باید مهارت های یک مربی را نیز به همراه داشت. البته می توان از تبدیل کلمه مدیر به مربی طی مسیر را شروع کرد...