این شعر از استاد عماد خراسانی به لهجه مشهدی است و توسط استاد شجریان خوانده شده ! 

یَرَه گَه کارِ مو و تو دِرَه بالا می گیرِه  

ذره ذِره دِرَه عشقت تو دِلُم جا می گیرِه  

روز اول به خودُم گُفتُم ایَم مثل بَقی

حالا کم کم می بینُم کار دِرَه بالا می گیرِه

چَن شَبه واز مثِ چهل سال پیش ازای مرغ دِلُم

تو زمستون بِهِنَه ی سِبزهُ و صِحرا می گیرِه

چَن شَبه واز می دوزُم چِشمامِه تا صُبحه به چُخت

یا بِیِک سَم بیخودی مات مِنَهُ، را می گیرِه

تا سحر جُل می زِنُم خواب به سُراغُم نمیاد 

هی دِلُم مثل بِچَه بِهَنِه بی جا می گیرِه 

موگومِش هرچی که مَرگِت چیه کوفتی! نِمِگَه 

عَوَضِش نِق مِزِنَه ذِکر خدایا می گیرِه 

پیری و معرکه گیری که مِگَن کار مویه 

دِفتر عُمر داره صفحه پینجاه می گیرِه 

اون که عاشق شده پِنهون مِکِنَه مثل اویَه 

که سِوار شُتُرَ و پوشتِشِه دولا می گیرِه 

کُتا کِردَن دامِنارِ تا بیخِ رون، مَشتی عماد! 

دیگه مِجنون توی خواب دامنِ لیلا می گیره