مقدمه.  آزادکاری الکترونیکی چیست؟
«توماس مالون» و «رابرت لوباچر»- از پژوهشگران «ام‌آی‌تی»[2]- نخستین کسانی بودند که[3] «طلوع اقتصاد آزادکاری الکترونیکی» ‌را اعلام کردند. آنان این پدیده را سناریویی توصیف کردند که در آن،‌ کار عمدتاً به صورت آزاد انجام می‌شود و کارکنان از طریق اینترنت با خدمتگیران تماس می‌گیرند، اقدام به دورکاری می‌کنند،‌ و نتایج کار خود را از طریق شبکه‌های اطلاعاتی و ارتباطی انتقال می‌دهند. حتی عده‌ای می‌گویند که آزادکاری الکترونیکی ممکن است در آینده‌ای نه‌چندان‌دور به «شکل غالب سازمان کار»‌ تبدیل شود[4]. آزادکاری الکترونیکی، پاسخ منطقی به انعطاف‌پذیری‌های مطلوب شرکت‌های امروز شمرده می‌شوند: بنابر این دیدگاه، شرکت‌ها، که متأثر از نیاز فزاینده‌ به سازگاری هر چه سریع‌تر با شرایط هردم‌ناپایدارتر بازار هستند، باید به نیروی کار انعطاف‌پذیرتری دسترسی داشته باشند،‌ به گونه‌ای که بتوان نیروی کار را به‌نرمی به جایی و زمانی که بیش‌ترین بهره‌وری را به همراه دارد منتقل کرد.
این امر ارتباط تنگاتنگی با مبنای منطقی موجود در ورای برخی از پیشرفت‌های عمده‌ی کنونی در حوزه‌ی سازماندهی اقتصادی،‌ همچون مهندسی مجدد فرایند پیشه‌گانی، تمرکز بر توانمندی‌های محوری، استفاده از منابع برون‌سازمانی وتولید بموقع، دارد. تصور بر این است که همه‌ی این‌ها منجر به مقتضیات کاملاً متفاوت از نظر شیوه‌ی سازماندهی کار می‌گردد. می‌توان گفت که مفهوم «آزادکاری الکترونیکی» به نوعی نماد وقوع تحولات در سازماندهی کار است، تحولاتی که از سوی طرفداران مدرن‌سازی و آزادسازی بازار کار، تبلیغ می‌شد. عناصر عمده‌ در این رابطه از این قرارند[5]:

ادامه مقاله . . .