مشهدی ها «دیزین» و «شمشک» را فراموش کنند!

همین بغل گوش خودمان در جاده مشهد‌ قوچان و نرسیده به گلبهار، یک جاده فرعی دور و درازی است که هرچه می‌روی، به تهش نمی‌رسی! اولش یک جاده آسفالته معمولی است که تا چشم کار می‌کند می‌پیچد در کوه‌هایی که برف سر و روی‌شان را سفید کرده، بعد یک جاده پر گل و ناهموار انتظارت را می‌کشد که هیچ چُغکی در آن پر نمی‌زند! انتهای این جاده می‌رسیم به «پیست شیرباد»، پیستی که خیلی از مشهدی‌ها سال‌ها بود در فراغ و آرزوی وصال آن می‌سوختند و می‌ساختند! تا این‌که بالاخره به همت 4‌3 نفر از همشهریان علاقه‌مند به این ورزش و با هزینه شخصی آن‌ها که مبلغ بسیار قابل توجهی هم می‌شود و بدون این‌که هیچ نهاد ورزشی و غیرورزشی به روی مبارک‌شان بیاورند که خب وظیفه آن‌ها این است که برای پایتخت معنوی کشور دستی در جیب مبارک بکنند، خیلی زیرپوستی و بی‌سر و صدا فعالیتش کلید خورده است ۰۰۰ ما هم زدیم به جاده؛ در یک روز برفی. حالا شما که نیامدید ولی لااقل تشریف بیاورید در سفری مجازی برویم آن‌جا. با ما همراه باشید...