همواره در سازمان های ایرانی افراد زیادی را می بینم که حتی با داشتن سمت های مدیریتی، از شغل خود و یا سازمان شان گلایه دارند. این دسته افراد پیشرفت شغلی شان را وظیفه سازمان می پندارند و هیچ گاه از منابعی که سازمان در اختیارشان گذاشته است برای رشد و توسعه مهارت های حرفه ای خودشان بهره ها نمی برند. البته گاهی هم دیده ام که تعدادی از افراد از این شرایط استفاده کرده و عملکر برجسته ای از خود نشان می دهند و فقط این افراد هستند که به بازیگران اصلی در سازمان تبدیل می شوند.